Paragrafen er en generell formålsbestemmelse som informerer leserne om hva lovgiverne ønsker å oppnå med folketrygdloven. Som lovbestemmelse har den ikke selvstendig innhold i den forstand at den alene ikke kan gi rett til trygdeytelser eller pålegge plikter.
Folketrygdloven har også formålsbestemmelser foran i de enkelte stønadskapitler. Heller ikke disse kan tolkes slik at de alene gir rett til trygdeytelser eller kan brukes som hjemmel for å pålegge plikter.
Bestemmelsen slår fast at folketrygdens formål er å gi økonomisk hjelp i nærmere oppregnede situasjoner. Den økonomiske hjelpen gis enten som en løpende utbetaling som sikrer medlemmenes inntekt eller ved at trygden kompenserer for særlige utgifter som medlemmet har
Folketrygden er ment å være en sosial forsikring.
Den bidrar til omfordeling av inntekt fra personer med høy inntekt til personer med lav inntekt eller uten inntekt. Alle medlemmene skal være sikret en viss pensjon ved oppnådd pensjonsalder og ved uførhet, uten hensyn til tidligere inntekt og innbetaling. På samme måte er også avdøde medlemmers gjenlevende ektefelle og barn sikret.
Ytelser som kompenserer for bortfalt inntekt skal bidra til å opprettholde inntekt og levestandard, men med omfordeling i favør av personer med lav inntekt.
Ytelser som kompenserer for særlige utgifter, skal primært ta hensyn til utgiftsbehovet.
Folketrygden skal også bidra til utjevning av inntekt og levekår over livsløpet for den enkelte. Livsløpsinntekten ønskes jevnet ut gjennom finansieringen og utformingen av ytelser knyttet til særskilte livssituasjoner og faser som fødsel, omsorg for barn eller pårørende, funksjonshemning, alderdom og dødsfall.
Formålsbestemmelsen i andre ledd beskriver prinsipper som er innebygget i folketrygdlovens bestemmelser. Bestemmelsen kan neppe få tolkingsmessig betydning ved anvendelsen av loven i konkrete enkeltsaker.
Her uttrykker loven det grunnleggende prinsippet om at folketrygdloven skal bidra til hjelp til selvhjelp.
Prinsippet er et viktig tolkingsmoment som kan få betydning ved behandlingen av konkrete saker hvor søkeren på grunn av sykdom eller på grunn av familiesituasjonen ikke kan forsørge seg selv eller klare seg selv i dagliglivet.
Trygdens satsing på tidlig oppfølgning av sykmeldte, forsøk på å fange opp attføringsbehov og vektlegging av yrkesrettede attføringstiltak fremfor passiv stønad, er eksempler på at prinsippet om hjelp til selvhjelp er en viktig retningsgivende faktor for etaten.