De stater som har undertegnet denne konvensjon, og som ønsker å bringe i stand felles bestemmelser om gjensidig anerkjennelse og fullbyrding av avgjørelser om underholdsbidrag til voksne, og ønsker å samordne disse bestemmelser og bestemmelsene i konvensjonen av 15 april 1958 om anerkjennelse og fullbyrdelse av avgjørelser om underholdsbidrag til barn, har besluttet å inngå en konvensjon i dette øyemed og er blitt enige om følgende regler:
Denne konvensjon får anvendelse på avgjørelser truffet av judisiell eller administrativ myndighet i en kontraherende stat som gjelder underholdsbidrag på grunn av familie, slektskaps-, ekteskaps- eller svogerskapsforhold, herunder underholdsplikt overfor barn utenfor ekteskap, mellom:
1. en bidragberettiget og en bidragpliktig; eller
2. en bidragpliktig og et offentlig organ som gjør krav på refusjon av bidrag utbetalt til en bidragberettiget.
Konvensjonen får også anvendelse på forlik ("transactions") om forpliktelser som nevnt, inngått for en slik myndighet og mellom slike parter.
Konvensjonen får anvendelse på avgjørelser og forlik uansett hvilken betegnelse de har.
Den får anvendelse også på avgjørelser eller forlik som går ut på endring i en tidligere avgjørelse eller et tidligere forlik, endog om denne avgjørelse eller dette forlik skriver seg fra en ikke-kontraherende stat.
Den er anvendelig uansett om bidragskravet er av internasjonal eller av internrettslig karakter og uten hensyn partenes nasjonalitet eller bopel.
Hvis avgjørelsen eller forliket a[n]går også annet enn underholdsplikt, er konvensjonens virkning begrenset til de deler av avgjørelsen eller forliket som gjelder underholdsplikten.
En avgjørelse som er truffet i en kontraherende stat, skal anerkjennes eller fullbyrdes i en annen kontraherende stat:
1. såfremt den er truffet av en myndighet som anses for å være kompetent etter artikkel 7 eller artikkel 8; og
2. såfremt avgjørelsen ikke lenger kan angripes ved ordinære rettsmidler i den stat hvor den er truffet.
Avgjørelser som kan fullbyrdes før de er blitt rettskraftige, så vil som midlertidige forføyninger, skal, selv om de kan ang[r]ipes ved ordinære rettsmidler, anerkjennes og fullbyrdes i den anmodede stat, så fremt liknende avgjørelser kan treffes og fullbyrdes der.
Anerkjennelse eller fullbyrdelse av avgjørelsen kan dog nektes:
1. så fremt anerkjennelse eller fullbyrdelse av avgjørelsen er åpenbart uforenlig med rettsordenen (ordre public) i den anmodede stat; eller
2. så fremt avgjørelsen er oppnådd ved bruk av svikaktig fremgangsmåte under rettergangen; eller
3. så fremt en sak mellom de samme parter om samme gjenstand foreligger til behandling for en myndighet i den anmodede stat, og det var denne sak som ble reist først; eller
4. så fremt avgjørelsen er uforenlig med en avgjørelse som er truffet mellom de samme parter og angår samme gjenstand, enten i den anmodede stat eller i en annen stat, under forutsetningen av at den sistnevnte avgjørelse oppfyller de vilkår som er nødvendige for at den skal kunne anerkjennes og fullbyrdes i den anmodede stat.
Med forbehold for det som er bestemt i artikkel 5, skal en avgjørelse som er truffet mot en uteblitt saksøkt, anerkjennes eller fullbyrdes bare så fremt stevning, med underretning om det vesentlige innhold av saksøkerens krav, er blitt forkynt for saksøkte i samsvar med loven i opphavsstaten, og saksøkte, når hensyn tas til de foreliggende omstendigheter, har hatt tilstrekkelig tid til å ta til gjenmæle i saken.
En myndighet i opphavsstaten skal anses for å være kompetent i denne konvensjons forstand:
1. så fremt enten den bidragspliktige eller den bidragsberettigede ved saksanlegget hadde sin vanlige bopel i opphavsstaten; eller
2. så fremt den bidragspliktige og den bidragsberettigede ved saksanlegget var statsborgere i opphavsstaten; eller
3. så fremt saksøkte har godtatt myndighetens kompetanse, enten uttrykkelig eller ved å innlate seg på realiteten i saken uten å reise innsigelse mot kompetansen.
Med forbehold for det som er bestemt i artikkel 7, skal en myndighet i en kontraherende stats som har avgjort et krav om underholdsbidrag, anses for å være kompetent i konvensjonens forstand, så fremt underholdsplikten har sin grunn i en avgjørelse om skilsmisse eller separasjon eller i at et ekteskap er kjent ugyldig eller annul[l]ert, truffet av en myndighet i samme stat, og denne myndighet har hatt kompetanse i saken etter loven i den anmodede stat.
Myndigheten i den anmodede stat er bundet av de faktiske omstendigheter som myndigheten i opphavsstaten har fastslått som grunnlag for sin kompetanse.
Så fremt en avgjørelse i en sak om underholdsplikten gjelder flere spørsmål, og anerkjennelse eller fullbyrdelse ikke kan gis for avgjørelsen i dens helhet, skal myndigheten i den anmodede stat anvende konvensjonen på den del av avgjørelsen som kan anerkjennes eller fullbyrdes.
Er det i avgjørelsen truffet bestemmelse om at underholdsbidrag skal ytes i form av periodiske betalinger, skal fullbyrdelse innvilges både for beløp som er forfalt, og for beløp som forfaller senere.
Myndigheten i den anmodede stat kan ikke underkaste avgjørelsen noen prøving når det gjelder dens saklige innhold, med mindre annet følger av konvensjonen.
Fremgangsmåten for anerkjennelse eller fullbyrdelse av en avgjørelse reguleres av loven i den anmodede stat, med mindre annet følger av konvensjonen.
Det kan alltid begjæres delvis anerkjennelse eller fullbyrdelse av en avgjørelse.
En bidragsberettiget som i opphavstaten har hatt helt eller delvis fri rettshjelp eller fritakelse for omkostninger og avgifter, skal ved enhver rettergang for å oppnå anerkjennelse eller fullbyrdelse nyte godt av rettshjelp eller fritakelse for omkostninger og avgifter etter de mest fordelaktige regler som gjelder i den anmodede stat.
Kausjon, deponering eller annen sikkerhet kan ikke i noen som helst form kreves for å sikre betaling av omkostninger eller avgifter ved saksbehandling som omhandles i denne konvensjonen.
En part som søker om anerkjennelse etter fullbyrdelsen av en avgjørelse, må fremlegge:
1. en fullstendig og riktig avskrift av avgjørelsen;
2. dokumenter som trengs for å bevise at avgjørelsen i opphavsstaten ikke lenger kan angripes ved ordinære rettsmidler og - om så måtte være påkrevet - at den er tvangskraftig i denne stat;
3. så fremt det dreier seg om en avgjørelse truffet i tilfelle av uteblivelse, originalene eller bekreftede avskrifter av de dokumenter som trengs for å bevise at stevning, med underretning, om det vesentlige innehold av saksøkerens krav, er blitt behørig forkynt for den uteblitte part i samsvar med loven i opphavstaten;
4. eventuelle dokumenter som viser at parten har fått fri rettshjelp eller fritakelse for omkostninger og avgifter i opphavstaten;
5. bekreftet oversettelse av ovennevnte dokumenter, med mindre myndigheten i den anmodede stat gir avkall på det.
Så fremt dokumenter som nevnt foran ikke blir fremlagt, eller dersom innholdet av avgjørelsen ikke gjør det mulig for myndigheten i den anmodede stat å fastslå om vilkårene etter denne konvensjonen er oppfylt, skal denne myndighet gi søkeren en frist til å skaffe til veie de nødvendige dokumenter.
Legalisering eller liknende formaliteter kan ikke kreves.
En avgjørelse som er truffet mot en bidragspliktig etter begjæring av et offentlig organ som krever refusjon av bidrag som er utbetalt til bidragsberettiget, skal anerkjennes og fullbyrdes i samsvar med konvensjonen:
1. så fremt vedkommende offentlige organ kan kreve refusjon etter den lov det er underlagt;
2. så fremt underholdsplikt mellom den bidragsberettigede og den den bidragspliktige er fastsatt i den interne lov som er anvendelig etter den internasjonale privatrett i den anmodede stat.
Et offentlig organ kan, i den utstrekning bidrag er ytet til den bidragsberettigede, begjære anerkjennelse eller fullbyrdelse av en avgjørelse truffet i en sak mellom den bidragsberettigede og den bidragspliktige, så frem[t] organet, etter den lov det er underlagt, er berettiget til umiddelbart å begjære anerkjennelse eller fullbyrdelse i stedet for den bidragsberettigede.
Med forbehold for det som er bestemt i artikkel 17, skal det offentlige organ som begjærer anerkjennelse eller fullbyrdelse av en avgjørelse, fremlegge slike dokumenter som trengs for å bevise at vilkårene etter artikkel 18 punkt 1 eller artikkel 19 er oppfylt, og at bidraget er ytet til den bidragsberettigede.
Et forlik som kan fullbyrdes i opphavstaten, skal anerkjennes og fullbyrdelse under de samme vilkår som dem som gjelder for avgjørelse, så langt disse vilkår er anvendelige.
De kontraherende stater hvis lovgivning begrenser overføring av pengemidler, skal gi høyeste prioritet for overføring av pengemidler til betaling av under holdsbidrag eller til dekning av omkostninger og avgifter vedrørende krav [som går] inn under den konvensjon.
Denne konvensjon er ikke til hinder for at annen internasjonal avtale som gjelder mellom opphavstaten og den anmodede stat, eller lovgivningen i den anmodede stat, blir påberopt for å oppnå anerkjennelse eller fullbyrdelse av en avgjørelse eller et forlik.
Konvensjonen er anvendelig uansett på hvilket tidspunkt avgjørelsen er truffet.
Så fremt avgjørelsen er truffet før konvensjonen trådte i kraft mellom opphavstaten og den anmodede stat, skal den fullbyrdes i den anmodede stat bare for beløp som forfaller til betaling etter slik ikrafttreden.
En kontraherende stat kan når som helst erklære at i forhold til andre stater som har avgitt tilsvarende erklæring, skal bestemmelsene i konvensjonen gjelde også for offentlig dokument (acte authentique) som er satt opp av eller overfor en myndighet eller en offentlig tjenestemann og er umiddelbart tvangskraftig i opphavsstaten i den utstrekning disse bestemmelser kan anvendes på slike dokumenter.
En kontraherende stat kan, i samsvar med artikkel 34, forbeholde seg rett til ikke å anerkjenne eller fullbyrde:
1. avgjørelser og forlik som gjelder underholdsplikt for tiden etter at en bidragsberettiget har inngått ekteskap eller har fylt tjueen år, med mindre den bidragsberettigede er eller har vært den bidragspliktiges ektefelle;
2. avgjørelser og forlik om underholdsplikt
a) mellom slektninger i sidelinje;
b) mellom besvogrede;
3. avgjørelser og forlik som ikke tar sikte på periodisk betaling av underholdsbidrag.
En kontraherende stats om har gjort bruk av forbehold, kan ikke kreve konvensjonen anvendt på slike avgjørelser eller forlik som er utelukket ved forbeholdet.
Så fremt en kontraherende stat med hensyn til underholdsplikt har to eller flere rettssystemer som er anvendelige på ulike kategorier av personer, skal enhver henvisning til loven i denne stat anses for å gjelde det rettssystem loven i vedkommende stat utpeker som anvendelig på en bestemt kategori av perioder.
Så fremt en kontraherende stat omfatter to eller flere territoriale enheter med ulike rettssystemer for anerkjennelse og fullbyrdelse av avgjørelser om underholdsplikt, skal
1. henvisning til loven, rettergangsmåten eller myndigheten i opphavstaten anses for å gjelde loven, rettergangsmåten eller myndigheten i det område hvor avgjørelsen er truffet;
2. henvisning til loven, rettergangsmåten eller myndigheten i den anmodede stat anses for å gjelde loven, rettergangsmåten eller myndigheten i det område hvor anerkjennelse eller fullbyrdelse blir begjært;
3. henvisning som gjøres ved anvendelse av punkt 1 eller punkt 2, enten til loven eller rettergangsmåten i opphavstaten eller til loven eller rettergangsmåten i den anmodede stat, anses for å omfatte alle relevante rettsregler og rettsgrunnsetninger i den kontraherende stat som er anvendelig innen de områder staten består av;
4. henvisning til den bidragsberettigede eller den bidragspliktiges vanlige bopel i opphavstaten anses for å gjelde hans bopel i det område hvor avgjørelsen er truffet.
En kontraherende stat kan når som helst erklære at den ikke vil anvende en eller flere av reglene i denne artikkel på en eller flere av bestemmelsene i konvensjonen.
Denne konvensjon skal i forholdet mellom de stater som er parter i den, erstatte konvensjonen om anerkjennelse og fullbyrdelse av avgjørelser om underholdsbidrag til barn, inngått i Haag 15. april 1958.
Denne konvensjonen er åpen for undertegning av de stater som var medlemmer av Haag-konvensjonen for internasjonal privatrett på den tid da dens tolvte sesjon fant sted.
Den skal ratifiseres, vedtas eller godkjennes og dokumentene om ratifikasjon, vedtakelse eller godkjennelse skal deponeres i det nederlandske utenriksministerium.
En stat som er blitt medlem av Haag-konferansen for internasjonal privatrett etter dens tolvte sesjon eller som er medlem av De forente nasjoner eller noen av denne organisasjonens særorganisasjoner eller som er tilsluttet statuttene for Den internasjonale domstol, kan tiltre denne konvensjon når den er trådt i kraft i samsvar med artikkel 35 første ledd.
Tiltredingsdokumentet skal deponeres i det nederlandske utenriksministerium.
Tiltredelsen får virkning bare i forholdet mellom den stat som har tiltrådt og de kontraherende stater som ikke har gjort innvending mot tiltredelsen innen tolv måneder etter at de har mottatt slik underrettning som nevnt i artikkel 37 punkt 3. Slik innvending kan fremsettes av medlemstater også når de ratifiserer, vedtar eller godkjenner konvensjonen etter en tiltredelse. Innvendingene skal meddeles det nederlandske utenriksministerium.
En stat kan i forbindelse med at den undertegner, ratifiserer, vedtar, godkjenner eller tiltrer konvensjonen, erklære at anvendelsen av konvensjonen skal utstrekkes til å gjelde alle de territorier som staten representerer internasjonalt, eller til ett eller flere av disse. En slik erklæring får virkning fra det tidspunkt konvensjonen trer i kraft for vedkommende stat.
Det nederlandske utenriksministerium skal underrettes om slike utvidelser som skjer senere.
Utvidelsen får virkning i forholdet mellom de kontraherende stater som ikke har gjort innvending mot den innen tolv måneder etter at de har mottatt slik underretning som nevnt i artikkel 37 punkt 4, og det eller de territorier som vedkommende stat representerer internasjonalt, og for hvis vedkommende underretning ble gitt.
Slik innvending kan framsettes av medlemsstatene også når de ratifiserer, vedtar eller godkjenner konvensjonen etter en utvidelse.
Det nederlandske utenriksministerium skal underrettes om slike innvendinger.
En kontraherende stat som omfatter to eller flere territoriale enheter med ulike rettssystemer for anerkjennelse og fullbyrdelse av avgjørelser om underholdsplikt, kan i forbindelse med at den undertegner, ratifiserer, vedtar, godkjenner eller tiltrer konvensjonen, erklære at denne skal utstrekkes til å gjelde alle disse områder eller ett eller flere av dem, og kan når som helst endre sin erklæring ved å avgi ny erklæring.
Disse erklæringer skal meddeles det nederlandske utenriksministerium og uttrykkelig angi hvilket område konvensjonen skal anvendes for.
De andre kontraherende stater kan nekte å anerkjenne en avgjørelse om underholdsplikt så fremt konvensjonen, på det tidspunkt da anerkjennelsen blir begjært, ikke er anvendelig på det område hvor avgjørelsen ble truffet.
En stat kan, senest når den ratifiserer, vedtar, godkjenner eller tiltrer konvensjonen, ta ett eller flere forbehold i samsvar med artikkel 26. Andre forbehold er ikke tillatt.
En stat kan likeens, når den gir meddelelse om en utvidelse av konvensjonen, i samsvar med artikkel 32, gjøre ett eller flere av disse forbehold anvendelige for alle eller noen av de områder utvidelsen gjelder.
En kontraherende stat kan når som helst tilbakekalle et forbehold den har tatt. Tilbakekallelsen skal meddeles det nederlandske utenriksministerium.
Et slikt forbehold skal opphøre å gjelde den første dag i den tredje kalendermåned etter at meddelelse som nevnt i foregående ledd er gitt.
Denne konvensjon trer i kraft den første dag i den tredje kalendermåned etter deponeringen av det tredje dokument om ratifikasjon, vedtakelse eller godkjennelse nevnt i artikkel 30.
Deretter skal konvensjonen tre i kraft:
1. for hver stat som senere ratifiserer, vedtar eller godkjenner konvensjonen, den første dag i den tredje kalendermåned etter deponeringen av dens dokument angående ratifikasjon, vedtakelse, eller godkjennelse;
2. for hver stat som tiltrer konvensjonen, den første dag i den tredje kalendermåned etter utløpet av det tidsrom som er angitt i artikkel 31;
3. for område som konvensjonen er blitt utstrakt til i samsvar med artikkel 32, den første dag i den tredje kalendermåned etter utløpet av det tidsrom som er angitt i den nevnte artikkel.
Denne konvensjonen skal gjelde i fem år, regnet fra den dag da den trådte i kraft i samsvar med artikkel 35 første ledd.
Konvensjonen fornyes stilltiende for fem år om gangen, så fremt den ikke blir sagt opp.
Oppsigelse må minst seks måneder før utløpet av femårsperioden meddeles det nederlandske utenriksministerium. Oppsigelsen kan begrenses til å gjelde visse av de områder som konvensjonen er anvendelig for. Oppsigelsen får virkning bare for den stat som har gitt melding om det. Konvensjonen forblir i kraft mellom de andre Kontraherende stater.
Det nederlandske utenriksministerium skal u[n]derrette konferansens medlemstater og de stater som har tiltrådt konvensjonen i samsvar med artikkel 31, om:
1. undertegninger, ratifikasjoner, vedtakelser og godkjennelser som nevnt i artikkel 30;
2. dagen for konvensjonens ikrafttreden i samsvar med artikkel 35;
3. tiltredelser som nevnt i artikkel 32 og dagen for deres ikrafttreden;
4. utvidelser som nevnt i artikkel 32 og dagen for deres ikrafttreden;
5. innvendinger som er fremsatt mot tiltredelser og utvidelser som nevnt i artiklene 31 og 32;
6. erklæringer som nevnt i artiklene 25 og 32;
7. oppsigelser som nevnt i artikkel 36;
8. forbehold som nevnt i artiklene 26 og 34 og tilbakekallelser som nevnt i artikkel 34.
Til bekreftelse herav har de undertegnete med behørig fullmakt undertegnet denne konvensjon.
Utferdiget i Haag 2. oktober 1973 på engelsk og fransk, idet begge tekster har samme gyldighet, i ett eksemplar, som skal deponeres i den nederlandske regjerings arkiv, og hvorav en bekreftet gjenpart skal sendes på diplomatisk ve[i] til hver av de stater som var representert på Haag-konferansen for Internasjonal Privatrett under dens tolvte sesjon.